Adorator stópek umówił się z wyprzedzeniem na spotkanie, wpłacił zaliczkę, po czym bardzo punktualnie zadzwonił domofonem do drzwi. Podeszłam do urządzenia, odebrałam i zapytałam: - Tak…? - To ja, Pani, pies Adam. Byliśmy umówieni. - Możesz wejść – po czym go wpuściłam. Spotkanie odbywało się w Warszawie, w mieszkaniu, które zawsze w tym celu wynajmowałam. Po chwili rozległ się drugi dzwonek, z domofonu przy klatce schodowej. Bez słowa wpuściłam psa do budynku. Stałam pod drzwiami, w bluzce, ołówkowej spódnicy, nylonowych pończochach na pasku, 14-cm czarnych, lakierowanych szpilach, w koku i z perłami. Stałam i nasłuchiwałam. Bardzo lubiłam ten moment. Nie wiedziałam jak wygląda pies. Kiedyś prosiłam ich o zdjęcia, ale szybko z tego zrezygnowałam dochodząc do wniosku, że to nie ma sensu. Pies jak pies, co za różnica. Usłyszałam szczęk windy. Przez wizjer dostrzegłam, pomimo ciemności, jak otwierają się drzwi i wyłania się przestraszony kundel. Lękliwie rozgląda się na boki

Witajcie! W tym roku skandalicznie zaniedbałam blog. Złożyło się na to kilka przyczyn: PRIMO Nie udało Mi się uruchomić Mojej nowej strony tak, jak chciałam. Wydałam sporo kasy na nią, a niewiele z tego wyszło. I to Mnie zwyczajnie załamało. Odechciało Mi się działalności stópkowej. Do tego były to pieniądze na wyjazdy, więc straciłam fundusze na tournée. Słabo Mi idzie oszczędzanie. Sytuacji nie poprawił fakt, że  zablokowali Mi profil na Instagramie. Źle reaguję na takie porażki. SEKUNDO Przestałam otrzymywać powiadomienia o komentarzach zamieszczanych na blogu. Nie wiem kiedy i dlaczego to się stało, ale z pewnością trwało to kilka miesięcy. Z powodu innych zajęć nie zastanawiałam się dlaczego nikt nie pisze żadnych komentarzy, jednak brak waszej uwagi sprawił, że sama straciłam zainteresowanie blogiem. W końcu nie piszę go dla siebie; jestem za mało próżna, by zamieszczać swoje zdjecia dla własnej satysfakcji. W pewnym momencie dostałam wiadomość od Bloggera na temat jakichś us