Opowiadanie, część pierwsza

Adorator stópek umówił się z wyprzedzeniem na spotkanie, wpłacił zaliczkę, po czym bardzo punktualnie zadzwonił domofonem do drzwi. Podeszłam do urządzenia, odebrałam i zapytałam:

- Tak…?

- To ja, Pani, pies Adam. Byliśmy umówieni.

- Możesz wejść – po czym go wpuściłam.

Spotkanie odbywało się w Warszawie, w mieszkaniu, które zawsze w tym celu wynajmowałam. Po chwili rozległ się drugi dzwonek, z domofonu przy klatce schodowej. Bez słowa wpuściłam psa do budynku.

Stałam pod drzwiami, w bluzce, ołówkowej spódnicy, nylonowych pończochach na pasku, 14-cm czarnych, lakierowanych szpilach, w koku i z perłami. Stałam i nasłuchiwałam. Bardzo lubiłam ten moment. Nie wiedziałam jak wygląda pies. Kiedyś prosiłam ich o zdjęcia, ale szybko z tego zrezygnowałam dochodząc do wniosku, że to nie ma sensu. Pies jak pies, co za różnica.

Usłyszałam szczęk windy. Przez wizjer dostrzegłam, pomimo ciemności, jak otwierają się drzwi i wyłania się przestraszony kundel. Lękliwie rozgląda się na boki, dostrzega drzwi z właściwym numerem i podchodzi. Widok jego miny – bezcenny. Ze strachu albo zemdleje, albo narobi pod siebie. Nieśmiało puka.

Specjalnie głośno i wolno otwieram kluczem zamek, po czym powoli uchylam drzwi. W końcu pies dostrzega Mnie w całości.

- Zapraszam – mówię wabiąco i ręką wskazuję kierunek w głąb mieszkania. Pies wchodzi. Na dworze jest zimno, więc pies jest w ciepłej kurtce.

Zamykam za sobą drzwi na klucz, po czym się o nie opieram i mówię z szerokim uśmiechem oraz nie znoszącym sprzeciwu głosem:

- Na kolana!

W oczach psa widzę szok i niedowierzanie.

- Już…? Tak od razu? – pyta.

- A czekasz na coś specjalnego? – odpowiadam surowo – Na kolana!

Pies karnie pada przede Mną na podłogę. Wyciągam do niego rękę i każę mu się ładnie przywitać. Chwyta Mą dłoń i całuje tak, jakby to był jego pierwszy łyk wody po tygodniu spędzonym na pustyni. Ale Mi jest za mało.

- Tylko tyle potrafisz? Postaraj się lepiej! – rozkazuję.

Pies przywiera wargami do Mej prawej dłoni i zaczyna obsypywać ją pocałunkami. Po chwili, zlany potem, nieśmiało zwraca się do Mnie:

- Pani, czy mógłbym zdjąć kurtkę? Jest gorąco…

- Nie! Zdejmiesz wtedy, gdy sobie zasłużysz! Teraz przywitaj się równie ładnie z lewą rączką!

Wyciągam ją do uległego, a ten zaczyna pieścić wargami drugą dłoń. Gdy osiągam satysfakcję z powitania, mówię:

- Wystarczy. Jestem zadowolona. Teraz danina.

Pies sięga lewą ręką do kieszeni kurtki i wyciąga ozdobną, złotą kopertę. Widzę lekkie wahanie w jego oczach, po czym szybko wsadza ją sobie do pyska, opuszcza dłonie na parkiet i na czworakach podaje Mi daninę.

- Dobry piesek! – chwalę go i sprawdzam zawartość – Wszystko się zgadza. Możesz wstać i się rozebrać. Tu masz wieszak, a na tym parapecie możesz położyć ubrania. WSZYSTKIE ubrania.

Znowu szok w oczach.

- Wszystkie..?

- Niedosłyszałeś?

- Słyszałem, Pani. Ale… czy mam się całkowicie rozebrać?

- Tak, całkowicie.

- Dobrze, Pani – po czym drżąc i unikając Mego wzroku zaczyna zdejmować ubrania.

W końcu ruszam spod drzwi do głębi mieszkania, omijając uległego.

- Zamelduj głośno, gdy już się rozbierzesz – mówię, po czym idę do pokoju i siadam na Moim tronie.

Po chwili dobiega Mnie głos:

- Pani, jestem gotowy.

- Bardzo dobrze. Przypełźnij tu.

Słyszę zbliżające się stukanie łokci i kolan o parkiet.

- Na dywan! Na kolana przede Mną!

Pies klęka. Macham z zadowoleniem nóżką założoną na nóżkę. Na Mojej twarzy rozpościera się szeroki uśmiech wywołany satysfakcją posiadania niewolnika u stóp. Jednak widzę, że pies jest bardzo zdenerwowany. Pytam:

- Może chcesz się napić wody?

- Tak, Pani, bardzo bym chciał.

- Dobrze. Tam stoi butelka gazowanej wody. Idź do kuchni, na prawo, drugie drzwi. Przy drzwiach możesz wstać z kolan. Znajdź sobie jakąś szklankę i przynieś.

Pies ochoczo spełnia polecenie. Po chwili jest z powrotem… nie na klęczkach. Ale wiem, że jest zdenerwowany, więc mu to puszczam płazem.

- Nalej Mi wody do tej szklanki, co tam stoi, sobie też nalej. Podaj Mi wodę.

Pies spełnia polecenie. Każę mu ponownie klęknąć przed sobą.

- Więc masz na imię Adam? Lat 32?

- Tak, Pani.

- Czym się zajmujesz?

Pies chwilę się waha.

- Pracuję jako technik komputerowy.

- Naprawdę? – śmieję się – to zabawne, ile osób z tej branży do Mnie trafia!

Przez chwilę o tym rozmawiamy. Po czym pytam ponownie:

- Jak tam, uspokoiłeś się trochę?

- Tak, Pani, dziękuję – pies się uśmiecha.

- Więc dlaczego poprosiłeś Mnie o spotkanie?

- Bo ma Pani najpiękniejsze stopy… Nie mogłem przestać o nich myśleć.

- Naprawdę? Cóż takiego ci się w nich podoba? – pytam podstępnie, doskonale wiedząc jaka będzie odpowiedź.

Pies chwilę się zastanawia.

- Ten kształt. One są niesamowite, jak dzieło sztuki. Idealne. I do tego duże…

Nie potrafi zdjąć wzroku ze Mnie.

- Co jeszcze?

- Długie palce. Marzę, aby je ssać.

- Jakie jeszcze masz marzenia?

- Pani.. Nie wiem co powiedzieć.

- Mów, śmiało.

- …

- Skąd wziął się u ciebie fetysz stóp?

- Nie wiem, mam go od zawsze.

Wstałam z tronu. Powoli obeszłam dookoła uległego. Hmmm, co z nim zrobić…? Jak się nim zabawić…? Na pewno trzeba zacząć od podstaw.

- Skoro już się uspokoiłeś, to masz się ładnie przywitać z Moimi nóżkami. Zacznij od lewego bucika.  Ucałuj go!

Piesek nie czekając ani sekundy skoczył do prawego bucika i zaczął go pokrywać pocałunkami.

- Stop!!! – krzyczę – Czy to jest lewy bucik??!

Pies się ocknął, myślał przez trzy sekundy lekko skonsternowany, po czym spuścił głowę i rzekł:

- Nie, Pani. To nie jest lewy bucik. Przepraszam. Pomyliłem się.

- Wymagam DOKŁADNEGO wywiązywania się z poleceń! Zrozumiałeś?

- Tak, Pani. Naprawdę bardzo przepraszam…

- Oby to się więcej nie powtórzyło! Teraz przywitaj się z LEWYM bucikiem!

Sługa pochylił pysk i zaczął całować wskazaną szpileczkę.

- Teraz przywitaj się ładnie z bucikiem.

- Dzień dobry.

- Tylko na tyle cię stać? Nauczę cię, jak należy się witać z bucikami. Powtarzaj za Mną! Dzień dobry, prześliczny buciku…

Posłuszny niewolnik, nie odrywając wzroku od błyszczącej szpileczki i nie zmieniając pozycji, powtórzył karnie:

- Dzień dobry, prześliczny buciku… (cmok)

- Dziękuję za zaszczyt dotykania ciebie moim psim pyskiem.

- Dziękuję za zaszczyt dotykania ciebie moim psim pyskiem… (cmok)

- Nie jestem godzien, by nawet patrzeć na buciki najczcigodniejszej Bogini Róży.

- Nie jestem godzien, by nawet patrzeć na buciki najczcigodniejszej Bogini Róży… (cmok)

- Za Jej pozwoleniem będę Cię mył i pieścił, aż moja Pani będzie zadowolona.

- Za Jej pozwoleniem będę Cię mył i pieścił, aż moja Pani będzie zadowolona… (cmok)

- Bardzo dobrze. Teraz dokładnie obcałuj cały bucik.

Stojąc na tych niebotycznych szpilkach obserwuję z wysoka jak pies zgina posłusznie kark i zaczyna z oddaniem całować but. Zamyka oczy i widać, że zupełnie odleciał. Daję mu kilka minut na delektowanie się pieszczotami, a następnie zwracam uwagę:

- Obcasika to nawet jeszcze nie dotknąłeś! Masz czelność go ignorować??!

Pies, nie mówiąc ani słowa, rzuca się przed siebie, by dosięgnąć pyskiem obcas. Wziął go całego do pyska i zaczął delikatnie obmywać swoim jęzorkiem. Mył tak krótką chwilę, po czym zaczął cały obcas dookoła pucować językiem. Znalazł nawet jakiś brudek i starał się go zedrzeć zębami.

-Dobrze, wystarczy – powiedziałam, odwracając się w stronę fotela. Zrobiłam dwa kroki, znalazłam się przed Moim tronem, obróciłam się i leniwie osunęłam się na dół. Usiadłam wygodnie, po czym wyciągnęłam przed siebie swoją drugą, cudną nóżkę i zwróciłam się do psa.

-Teraz przywitaj się z drugim bucikiem. Na kolanach!

Sługa posłusznie i ochoczo ruszył na czworakach do Mnie. Chwycił prawy bucik w przednie łapy i przyssał się do niego wargami.

-Co to ma być??! – krzyknęłam ogromnie wzburzona jego krnąbrnością – kazałam ci się przywitać, nie całować!!!

Piesek, przerażony jakby go piorun trzasnął, skamieniał na kilka sekund.

-Tak, Pani, przepraszam, Pani, zrobiłem źle.

-Żeby Mi się to więcej nie powtórzyło!

-Tak, Pani… - wyjęczał żałośnie.

-Przywitaj się ładnie z prawym bucikiem!

Pies myślał chwilę i rzekł:

-Dzień dobry piękny buciku, dziękuję, że mogę ciebie dotykać i patrzeć na ciebie – i zamilkł.

-Tylko tyle? Nic więcej nie zapamiętałeś?

- Pani, nie pamiętam nic więcej, bardzo przepraszam.

- Ile razy mam ci powtarzać zanim sobie przyswoisz? Tysiąc? Dziesięć tysięcy? Powtarzaj! Dzień dobry, prześliczny buciku!

- Dzień dobry, prześliczny buciku…

- Dziękuję za zaszczyt dotykania ciebie moim psim pyskiem.

- Dziękuję za zaszczyt dotykania ciebie moim psim pyskiem…

- Nie jestem godzien, by nawet patrzeć na buciki najczcigodniejszej Bogini Róży.

- Nie jestem godzien, by nawet patrzeć na buciki najczcigodniejszej Bogini Róży…

- Za Jej pozwoleniem będę Cię mył i pieścił, aż moja Pani będzie zadowolona.

- Za Jej pozwoleniem będę Cię mył i pieścił, aż moja Pani będzie zadowolona…

- Następnym razem masz to mieć wykute na pamięć! Zrozumiane?

- Tak jest, czcigodna Bogini.

- Teraz możesz zacząć całować Mój bucik.

Pies schylił się w kierunku Mojej prawej nóżki, zbliżył pysk do bucika i posłusznie wyciągnął język. Rozpłaszczył go na bucie, po czym przeciągnął nim od pięty po palce. Z oddaniem polerował bucik, skupiając się na każdej grudce. Uznałam, że już wystarczy i zwróciłam się do sługi:

- Teraz wyczyść podeszwę buta.

Pies bez słowa ani chwili wahania przekręcił głowę i zaczął lizać but od spodu. Widać było, że już śliny mu brak, jednak wytrwale lizał i czyścił. Jednak uważam, że do prawidłowego czyszczenia jest potrzebny nawilżacz, więc zapytałam:

- Chcesz wody?

- A można..? – z nagłą nadzieją w oczach spojrzał na Mnie.

- Można. Nalej sobie i wypij.

Sługa podniósł się i wstał. Nalał sobie wody i wypił duszkiem.

- Dziękuję Pani.

- Nie ma za co. Ale wstać to chyba nie pozwoliłam?

- Nie, Pani – pies tym razem zareagował już szybciej i natychmiast klęknął.

- Całkiem pojętny z ciebie piesek. I posłuszny. Podoba Mi się to. Teraz wróć do czyszczenia podeszwy.

Sługa szybko podszedł na czworakach i wrócił do zlizywania brudu z buta. Wzięłam do ręki telefon i zaczęłam przeglądać Internet. Coś tam poczytałam, odpowiedziałam na jakąś wiadomość… W końcu przypomniałam sobie o psie.

- Skończyłeś już?

- Chyba tak, Pani.

- Więc sprawdzam – Odwróciłam nogę tak, by zobaczyć spód buta. Przyglądałam mu się chwilkę.

-Hmmm, wygląda dobrze. W porządku, jestem zadowolona. Ale musisz ponieść karę. Wiesz za co?

- Zaaa… Za to, że wstałem bez pozwolenia?

- Tak, jest, bardzo dobrze! Za to zostaniesz ukarany wąchaniem Moich spoconych pończoszek. Będziesz musiał tak dokładnie je obwąchać, aby nic nie zostało. Zrozumiałeś swoją karę?

- Tak, zrozumiałem, o Boska Lady.

Wyciągnęłam przed siebie prawą stópkę i nakazałam twardym i stanowczym głosem:

- Zdejmij Mi bucik!

CZĘŚĆ DRUGA