Opowiadanie, część druga

W celu zdjęcia bucika należało rozpiąć klamerkę znajdującą się na pasku dookoła kostki. To jest sztuka, która udaje się chyba niewielu. Zwykle faceci biedzą się z taką tycią klamerką i z kroplami potu na czole gorączkowo starają się ją pojąć.  Jednak ten po chwili stresu rozpiął pasek i zaczął zsuwać delikatnie but.

- Postaw go tam, pod ścianą – ręką wskazuję kierunek.

Sługa pokornie wykonuje polecenie.

- A teraz – zbliżam stopę do jego twarzy – natychmiast przysuń nos do spodu stópki i zacznij intensywnie wąchać ten smrodek!

Pies natychmiast przysunął nos do stópki i zaczął głośno wąchać. Przymknął oczy i skupił się na wąchaniu.

-Wyżej! Bliżej palców! – mówię.

Sługa posłusznie przesunął głowę wyżej. Niuchał i niuchał głośno, a Ja czułam bardzo wyraźnie wiatr z nosa. Czy raczej do nosa. Pełna erekcja wskazywała na to, że piesek jest zachwycony karą. Doszłam do wniosku, iż ma za dobrze.

- Wystarczy! – powiedziałam stanowczo – Teraz wstań!

Sługa posłusznie zerwał się z podłogi i stanął na baczność. Sięgnęłam do Moich zabawek, których mam co prawda niewiele, ale więcej nie potrzebuję. Wygrzebałam z nich dzwoneczek na rzemyku – prezent od dawnego wielbiciela, którego tu pozdrawiam. Dzwoneczek jest niepozorny, a potrafi Mi sprawić tyle radości, jak mało co. Podniosłam się z tronu i podeszłam do niewolnika.

- Teraz będziesz Mnie zabawiać. Będziesz Moim błaznem.

Sięgnęłam szybko do jego genitaliów i ścisnęłam jądra. Piesek aż jęknął.

- Nie, nie będę cię psuć. Rozsuń lekko nogi.

Mając lepszy dostęp do jąder obwiązałam je mocno rzemykiem. Dzwoneczek lekko zwisał z jader, a one same zrobiły się purpurowe. Na pewno go to bolało.

Po umyciu rąk usiadłam ponownie na tronie i rozkazałam pieskowi:

- Zrób teraz 50 pajacyków!

- Pajacyków? – pies zapytał z najwyższym zdumieniem.

- Tak, pajacyków, nie wiesz co to jest?

- Wiem, Pani, już robię.

- I głośno odliczaj od pięćdziesięciu do jednego!

Piesek nie zwlekał ani chwili. Zaczął robić pajacyki, wyraźnie wymawiając liczby.

Nie ma chyba nic śmieszniejszego niż widok gołego faceta z dzwoneczkiem na fiucie, skaczącego jak dziecko. Murowana zabawa. Już po 10 sekundach śmiałam się do rozpuku, aż oczy Mi naszły łzami.

- Cha, cha, cha! – praktycznie tarzałam się ze śmiechu na Moim fotelu. Piesek skakał dalej, był już przed dwudziestką. Zrobił się cały czerwony na twarzy i wyraźnie unikał Mojego wzroku.

- Jesteś przezabawny! – ryczałam ze śmiechu. Piesek nie wytrzymał i też zaczął się śmiać. Jego mina świadczyła o tym, że sam nie wie czy mu to się podoba, czy nie. W każdym razie erekcja spadła.

- Jeden! – wysapał wreszcie i skończył skakać.

- Wystarczy. Teraz z powrotem na kolana. Zdejmiesz Mi drugi bucik.

Z wyraźną ulgą pies padł na kolana i ostrożnie sięgnął do lewej nóżki. Widziałam, jak zerka, sprawdzając Moją reakcję. Nie chciał znowu podpaść. Rozpiął uważnie klamerkę i ściągnął bucik, który odstawił pod ścianę obok drugiego.

- Dobrze – rzekłam – teraz wąchaj przepoconą pończoszkę!

Pies przysunął nos do stópki i wziął głęboki i długi wdech, rozkoszując się każdą odrobinką zapachu.

-Dokładnie! Mocno! Ma być wywąchana każda drobinka zapachu Moich boskich stópek, spod spodu i z wierzchu, z palców i pięty! Czy dotarło do psa?

-Tak, Pani, będę się starać.

Uznałam, iż piesek wystarczająco dobrze wypełnia Moje polecenie, w związku z czym postanowiłam kontynuować przerwaną wcześniej lekturę książki. Sięgnęłam po nią na stolik, znajdujący się pomiędzy fotelem, a łóżkiem. Zapaliłam sobie jeszcze lampkę, gdyż zaczęło się zmierzchać.  Z laptopa sączyła się delikatna muzyka relaksacyjna, co wszystko razem złożyło się na przytulną atmosferę. Och tak, to jest to, co kocham! Odpoczynek na wygodnym fotelu, z książką w ręku, miła muzyka w tle, a u stóp wijący się nagi niewolnik, będący gotów na każde Moje skinienie skoczyć na równe nogi i wykonać jakiekolwiek rozkaz.

Minęła dłuższa chwila, w czasie której przeczytałam kilka kartek. Pies zdążył już kilkadziesiąt razy obwąchać dobrze całą stópkę odzianą w pończoszkę. Do tej pory nie było mu dane jej dotknąć. Doszłam do wniosku, że pończoszka powinna być już wywąchana.

- Obwąchałeś dokładnie pończoszkę? – zapytałam, nie odrywając wzroku od książki.

- Tak, Pani, bardzo dokładnie. Dobrze się przyłożyłem.

- Wspaniale. Teraz zapewne chcesz dotknąć Mojej Boskiej Stópki?

- Marzę o tym, nie mogę się doczekać.

- Uważasz, że już zasłużyłeś?

- Nie wiem, droga Pani, to Pani decyduje, nie ja.

- Więc Ja zdecydowałam, że jeszcze nie zasłużyłeś. Pozwalam ci tylko patrzeć na Moją stópkę. Połóż się na podłodze z głową pod Moimi stopami. Na wznak. Nie wolno Ci się ruszyć, możesz jedynie ruszać głową i oczyma. Zrozumiałeś?

-Tak, zrozumiałem.

- Jesteś pewien? Za nieprawidłowe wykonanie rozkazu będzie kara.

Piesek spojrzał na mnie gwałtownie z przestrachem.

- Jaka kara?

- Tego jeszcze nie wiem, ale na pewno nie mniej dotkliwa niż poprzednia.

Piesek wlepił wzrok w podłogę i chwilkę intensywnie myślał.

- Pani, błagam o powtórzenie polecenia.

- To ma być błaganie? Bardzo, bardzo słabe… Spróbuj jeszcze raz.

Było wyraźnie widać, jak w Moim niewolniku rośnie zdenerwowanie.

- Droga Lady, najpiękniejsza i z najpiękniejszymi Stópkami, błagam o powtórzenie polecenia.

- Naprawdę słabo… Ja lubię, gdy sługa pada przede Mną na kolanach uderzając czołem na podłogę i w takiej błagalnej pozycji wyjawia swą prośbę.

Piesek nie czekał nawet sekundy, natychmiast przybrał pozycję Sfinksa, uderzył czołem o podłogę i coś tam wymamrotał.

- Głośniej!!!

- Pani! – dobiegł Mnie stłumiony niemal krzyk – Twój oddany sługa błaga Cię o powtórzenie polecenia, które mu wydałaś.

- Dobrze, może być. Zapamiętaj sobie tę lekcję. Masz położyć się na wznak na podłodze z głową pod Moimi Stópkami. Nie wolno ci ruszać żadnej części ciała prócz głowy i oczu. Jasne?

- Tak jest, najczcigodniejsza z Bogiń - i nie tracąc czasu piesek padł w pozycji na wznak.

Wyciągnęłam jeszcze trochę Moją stópkę w samej pończoszce i, machając lekko nogą opartą o drugą nogę, zaczęłam mu wymachiwać tą stópką przed samym nosem. Wróciłam do lektury.

Starając się rozdzielić uwagę pomiędzy książką, a machaniem stópką; przekręcałam ją to w prawo, to w lewo, to prostowałam paluszki, potem wyginałam wdzięcznie stópkę w łuk, rozcapierzałam paluszki i tak dalej. Wszystko jakieś 10 – 20 cm od twarzy Mojego sługi. Trwało to dłuższą chwilę. Piesek nie odrywał oczu od stópki, a jedyne, co się poruszyło, to był jego penis.

W pewnym momencie zaczęły do Mnie dochodzić jakieś dziwne ciche dźwięki, coś przypominającego jęk.

- Co się dzieje? – zapytałam pieska.

- Pani, błagam Cię, nie wytrzymam dłużej, czy mogę dotknąć Pani stopy?

Parsknęłam śmiechem.

- Czujesz się torturowany?

- Bardzo, już nie mogę wytrzymać… - jęknął.

- Może i bym ci pozwoliła dotknąć, ale te błaganie jak zwykle do niczego.

Nastąpiła chwila ciszy, podczas której nieszczęsny torturowany zbierał myśli.

- Najpiękniejsza Bogini, cudzie świata, błagam, leżąc pod Twoją najidealniejszą Stópką, zlituj się nad marnym śmieciem i pozwól mi dotknąć choć koniuszkami palców Twej nieziemskiej Stópki. Błagam Cię, błagam!

Uśmiechnęłam się szeroko z zadowolenia. Jednak potrafi się uczyć!

- Dobrze, pozwalam. Zrób Mi masaż stópki.

            Niewolnik bardzo delikatnie ujął w dłonie Moją boską stópkę i rozpoczął masaż…

………………………..

CIĄG DALSZY NASTĄPI